Το θέμα των χρεών θα δημιουργήσει εντάσεις στον πλανήτη που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διακρατικές συγκρούσεις και σε πολέμους – ενώ...
Το θέμα των χρεών θα δημιουργήσει εντάσεις στον πλανήτη που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διακρατικές συγκρούσεις και σε πολέμους – ενώ το ίδιο ισχύει για το ευρώ, αφού παράγει συνεχώς χρέη και ανισότητες
«Ασφαλώς έχει μεγάλα προβλήματα η Ελλάδα, όπως η ανεργία, η χρεοκοπία χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η αποψίλωση του παραγωγικού της ιστού, η φτώχεια, το ασφαλιστικό κοκ. Το μεγαλύτερο μέρος τους όμως οφείλεται στην εγκληματική πολιτική που μας επιβλήθηκε από την Τρόικα η οποία, εάν ακυρωθεί και αντικατασταθεί από μία εντελώς διαφορετική, σε συνδυασμό με τη διαγραφή χρέους, θα δημιουργήσει ένα επενδυτικό κλίμα αισιοδοξίας, προκαλώντας ανάπτυξη – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος μας από την κρίση.
Όσον αφορά τώρα το δημόσιο χρέος, είμαστε ανέκαθεν υπέρ της επιμήκυνσης του, με τα επιτόκια της ΕΚΤ. Η δυνατότητα όμως της επιμήκυνσης υπήρχε έως τις αρχές Οκτωβρίου του 2014 όπου, η μη τήρηση της αντίστοιχης υπόσχεσης εκ μέρους της Ευρωζώνης, μας καταδίκασε να μην μπορούμε να απευθυνθούμε στις αγορές, για το δανεισμό μας με βιώσιμα επιτόκια.
Έκτοτε, έχουμε το ηθικό έρεισμα της διαγραφής χρέους, εναλλακτικά δε τη χρεοκοπία – η οποία είναι μεν οδυνηρή, αλλά πολύ λιγότερο από την υποταγή μας στη Γερμανία και στο ΔΝΤ που θα ισοδυναμούσε με την οριστική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης με την εσωτερική μας χρεοκοπία».
Ανάλυση
Η αιτία της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 ήταν η αύξηση των χρεών του ιδιωτικού τομέα σε μία σειρά χωρών, κυριότερη των οποίων ήταν οι Η.Π.Α. – ουσιαστικά με εξαίρεση την Ελλάδα, όπου η αιτία ήταν το δημόσιο χρέος, σε συνδυασμό με τα ξαφνικά τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού.
Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους δεν ήταν πλέον «υποφερτή» από την οικονομία, οπότε συνέβη αυτό που πάντοτε συνέβαινε, όταν υπερέβαινε τα ανώτατα όρια – όπως στο παράδειγμα της Μεγάλης Ύφεσης του 1929, των κρίσεων της Λατινικής Αμερικής στη δεκαετία του 1980, του ιαπωνικού κραχ το 1990, των τραπεζικών κρίσεων στη Σκανδιναβία αμέσως μετά, της ασιατικής κρίσης το 1997 κοκ.
Ο δρόμος τώρα που θα οδηγούσε στην εξυγίανση ήταν λογικός και νομοτελειακός – αφού όταν το βουνό του χρέους δεν είναι πλέον δυνατόν να εξυπηρετηθεί από μία οικονομία, τότε υπάρχει μία και μοναδική λύση: ο περιορισμός του, η απομόχλευση του όπως συνήθως αποκαλείται, η «αποδόμηση» των χρεών. Το πρόβλημα όμως είναι ο τρόπος, με τον οποίο θα επιτευχθεί – όπου εν προκειμένω οφείλει κανείς να γνωρίζει το σύνολο των χρεών μίας χώρας, ιδιωτικών και δημοσίων, ως προς το ΑΕΠ της.
Στην περίπτωση των Η.Π.Α., το συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ το 2007 ήταν της τάξης του 375% – οπότε, εάν ήθελε κανείς να το μειώσει, θα έπρεπε είτε να αυξηθεί ο παρανομαστής του κλάσματος Χρέος/ΑΕΠ, είτε να μειωθεί ο αριθμητής. Για να επιτευχθεί τώρα κάτι τέτοιο, υπάρχουν μόνο οι εξής τέσσερις τρόποι:
(α) Οι οφειλέτες αρχίζουν να εξοφλούν σταδιακά τις υποχρεώσεις τους, χωρίς να δημιουργούν καινούργιες – οπότε ο αριθμητής του κλάσματος μειώνεται.
(β) Ένας μεγάλος αριθμός οφειλετών δηλώνουν επίσημα τη χρεοκοπία τους, οπότε οι τράπεζες υποχρεώνονται να αποσβέσουν τις απαιτήσεις τους – με αποτέλεσμα να γίνεται ξανά μικρότερος ο αριθμητής, εις βάρος όμως των τραπεζών.
(γ) Τα κράτη προσπαθούν με τη βοήθεια των διαρθρωτικών αλλαγών να αυξήσουν το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας τους – οπότε αυξάνεται ο παρανομαστής.
(δ) Τα κράτη, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών, προσπαθούν να τροφοδοτήσουν τον πληθωρισμό, έτσι ώστε να αυξηθεί ο ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης (ονομαστικός = πραγματικός + πληθωρισμός) – οπότε αυξάνεται επίσης ο παρανομαστής.
Συμπερασματικά λοιπόν υπάρχουν μόνο οι παραπάνω λύσεις, όσον αφορά την καταπολέμηση των βουνών των χρεών, οι οποίες φυσικά μπορούν να συνδέονται μεταξύ τους – κάθε μία όμως από αυτές έχει παρενέργειες, οι οποίες πολύ συχνά προβλέπονται δύσκολα.
Ειδικότερα, εάν επιλεχθεί ο πρώτος τρόπος, προκαλείται η γνωστή μας ύφεση ισολογισμών όπου, στην προσπάθεια να περιορίσουν τα χρέη τους όλοι μαζί οι καταναλωτές, προκαλείται ύφεση – με αποτέλεσμα να μειώνεται ο παρανομαστής του κλάσματος (ΑΕΠ), συνήθως γρηγορότερα από τον αριθμητή (Χρέος), οπότε το αποτέλεσμα να είναι χειρότερο. Κλασσικό παράδειγμα εν προκειμένω είναι η Ιαπωνία της εποχής του 1990 – με την ύφεση έκτοτε να μην έχει αντιμετωπισθεί, παρά τις τεράστιες προσπάθειες της χώρας, με επακόλουθο το δημόσιο χρέος της να φτάσει στο 250% του ΑΕΠ.
Με το δεύτερο τρόπο τώρα πολλές τράπεζες κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, οπότε τα κράτη υποχρεώνονται να τις διασώσουν – με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα δημόσια χρέη, συχνά περισσότερο από τον περιορισμό των ιδιωτικών, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται το ΑΕΠ.
Ο τρίτος τρόπος ακούγεται μεν ευχάριστα, αλλά ξεχνάει κανείς πως απαιτούνται πολλά χρόνια για να αποδώσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές – ενώ, σε βραχυπρόθεσμο διάστημα, προκαλούν ύφεση στην οικονομία, λόγω κυρίως της αύξησης της ανεργίας.
Παράδειγμα εδώ οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, στις οποίες επιβλήθηκε επί πλέον η εσωτερική υποτίμηση λόγω του ευρώ – αν και η αιτία της κρίσης αρκετών από αυτές, με εξαίρεση την Ισπανία και την Ιρλανδία, ήταν οι ασυμμετρίες που προκάλεσε το κοινό νόμισμα (αύξηση των πλεονασμάτων της Γερμανίας, της Ολλανδίας κοκ. εις βάρος κυρίως των χωρών του Νότου – ανυπαρξία ενός μέσου που θα υποκαθιστούσε τον εξισορροπητικό μηχανισμό των νομισματικών ισοτιμιών, όπως η δημοσιονομική ένωση).
Ο τέταρτος τρόπος ακούγεται εν πρώτοις ως ο λιγότερο επώδυνος, συγκριτικά με όλους τους άλλους – αφού το πρόβλημα των χρεών καταπολεμάται με το μονεταρισμό τους (ανάλυση). Εν τούτοις, η εξυγίανση εδώ επιτυγχάνεται εις βάρος των δανειστών, καθώς επίσης των καταθετών – επειδή η πραγματική αξία των δανείων ή των αποταμιεύσεων, σε όρους αγοραστικής αξίας δηλαδή, μειώνεται, λόγω του πληθωρισμού.
Με δεδομένο δε το ότι, ο μεγαλύτερος δανειστής στην Ευρωζώνη είναι η Γερμανία, ενώ οι Πολίτες της διατηρούν τα περιουσιακά τους στοιχεία κυρίως σε αποταμιεύσεις, η χώρα τοποθετείται εναντίον – οπότε δεν είναι η λύση αυτή εύκολα εφικτή, αφού η Γερμανία ηγείται πλέον απολυταρχικά της νομισματικής ένωσης.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
Η περαιτέρω εξέλιξη του συνολικού χρέους
Συνεχίζοντας, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν μετά από επτά περίπου χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, τα χρέη στον πλανήτη μειώθηκαν. Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική, αφού συνέβη ακριβώς το αντίθετο – τα χρέη αυξήθηκαν, έχοντας απλά μετατοπισθεί.
Στις Η.Π.Α. από τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες και τα νοικοκυριά προς το κράτος, καθώς επίσης προς τις εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα – το ίδιο στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο κοκ. Αντίθετα, στην Ελλάδα γίνεται προσπάθεια μετακύλισης του δημοσίου χρέους προς τους ιδιώτες – μέσω των φόρων κοκ.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται πως εκτός από τη Γερμανία λόγω της αύξησης των πλεονασμάτων της, καθώς επίσης από την Ελλάδα, εξαιτίας της διαγραφής, μετά το 2009 τα συνολικά χρέη αυξήθηκαν σε σχέση με το 2008 – ενώ στη συνέχεια απλά σταθεροποιήθηκαν σε μεγάλο ύψος.
.Περαιτέρω, το συνολικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης είναι στο 380% του ΑΕΠ, υψηλότερο δηλαδή από αυτό των Η.Π.Α. – ενώ το παγκόσμιο χρέος έχει υπερβεί πλέον στο 215% του ΑΕΠ, από 160% το 2001 και 195% το 2009 (πηγή).
Ειδικά όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, το ιδιωτικό χρέος τους είναι αυτό που έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη – όπως στο παράδειγμα της Κίνας (γράφημα) όπου, χωρίς τις τράπεζες, αυξήθηκε κατά 72% μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, φτάνοντας στο τρομακτικό 220% του ΑΕΠ. Είναι δηλαδή υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, ενώ δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο μίας τέτοιας ανόδου, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Η Κίνα βέβαια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στο συγκεκριμένο τομέα – αφού υπάρχει μία μεγάλη ομάδα κρατών, τα χρέη των οποίων αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό μετά το 2008, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτήθηκαν από το εξωτερικό. Οι χώρες αυτές θεωρούνται οι πρώτες που θα κινδυνεύσουν να χρεοκοπήσουν, όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση – είναι δε οι εξής: Χιλή, Αργεντινή, Βραζιλία, Ινδία, Ινδονησία, Νότια Αφρική και Τουρκία.
Συμπερασματικά λοιπόν το τέρας του χρέους όχι μόνο συνεχίζει να ζει, αλλά έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο μετά το 2008 – οπότε είναι θέμα χρόνου η επόμενη κρίση, η οποία θα είναι πολύ πιο καταστροφική από την προηγούμενη.
Το νόμισμα των σκλάβων
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 42% του πληθυσμού της Ιταλίας είναι πλέον εναντίον του ευρώ, ενώ μόλις το 32% έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη – κυρίως λόγω του ότι έχουν συνδέσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους (μεγάλο δημόσιο χρέος, πολύ υψηλά κόκκινα δάνεια, κίνδυνοι κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής), με το κοινό νόμισμα. Η αυξανόμενη αρνητική τοποθέτηση εναντίον του ευρώ και της νομισματικής ένωσης δεν αφορά δε μόνο τις ακροδεξιές παρατάξεις, αλλά διευρύνεται σε όλα τα κόμματα – ενώ συνοψίζεται στην εξής έκφραση:
“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ” (πηγή).
Εν προκειμένω όμως, οι Ιταλοί διαχωρίζουν πλέον καθαρά τους Γερμανούς από τη Γερμανία, όπως αποδεικνύεται από τα βιβλία που γράφονται – μεταξύ των οποίων από το «Πλούσια Γερμανία, φτωχοί Γερμανοί» (πηγή). Επίσης από το «Σκοτώνοντας την Ευρώπη» και κυρίως από το «Τέταρτο Ράιχ» (πηγή) – όπου ενοχοποιείται καθαρά η γερμανική κυβέρνηση για την υποδούλωση της Ευρώπης με οικονομικά όπλα.
Σε κάθε περίπτωση, το ευρώ χαρακτηρίζεται ως το νόμισμα των σκλάβων, μέσω του οποίου έχουν υπερχρεωθεί τα κράτη σκόπιμα, έτσι ώστε να χάσουν την εθνική τους κυριαρχία – με χειρότερο παράδειγμα όλων την Ελλάδα που έχει χάσει τα πάντα, δίνοντας ως εγγύηση ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών της αποθεμάτων, καθώς επίσης την ιδιωτική με την απάτη του ξεπουλήματος των τραπεζών.
Σύμφωνα δε με ορισμένους Ιταλούς, οι Έλληνες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την προδοσία των κυβερνήσεων τους, οι οποίες έχουν δώσει γη και ύδωρ στους ξένους – ειδικά στους Γερμανούς που φαίνεται πλέον καθαρά πως στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, επειδή κατάφερε να περάσει νόμους που, εάν το είχε προσπαθήσει η οποιαδήποτε προηγούμενη, θα είχαν επαναστατήσει οι πάντες. Όταν θα δουν βέβαια το λογαριασμό θα είναι πάρα πολύ αργά – κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να τους συγχωρήσουν τα παιδιά τους.
Τα παραπάνω σημαίνουν βέβαια πως οι Ιταλοί, όπως πολλοί άλλοι λαοί, αναζητούν λύση στο πρόβλημα του χρέους, λόγω του οποίου προκαλούνται όλα τα υπόλοιπα, με την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωζώνη – όπου όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να επιβιώσουν, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η οικονομική τους κατάσταση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα, η οποία αναζητάει τη λύση στην υιοθέτηση της δραχμής – σε συνδυασμό με την αθέτηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, με την αιτιολογία πως είναι παράνομο, επαχθές ή/και καταχρηστικό, χωρίς όμως να μπορούν να απαντηθούν ορισμένα πολύ βασικά ερωτήματα (ανάλυση).
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως το θέμα της υπερχρέωσης θα δημιουργήσει μεγάλες εντάσεις στον πλανήτη, οι οποίες θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διακρατικές συγκρούσεις, καθώς επίσης σε μεγάλους πολέμους, εάν δεν βρεθεί κάποιος ειρηνικός τρόπος επίλυσης τους – όπως θα ήταν, για παράδειγμα, μία διεθνής συνδιάσκεψη χρέους, με στόχο τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους τους. Το ίδιο ισχύει επίσης για το ευρώ, το οποίο παράγει συνεχώς χρέη, λόγω της πολιτικής της Γερμανίας που προκάλεσε τις ευρωπαϊκές ασυμμετρίες.
Επίλογος
Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν ειρηνικές λύσεις, αρκεί να αναζητηθούν από όλους μαζί τους συμμετέχοντες – γεγονός που εξασφαλίζει πάντοτε την ειρήνη. Εάν όμως ο καθένας τα αντιμετωπίζει μόνο από τη δική του πλευρά, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε όλους τους άλλους, τότε οι διακρατικές συγκρούσεις και οι παγκόσμιοι πόλεμοι είναι αναπόφευκτα επακόλουθα – κάτι που δυστυχώς προβλέπεται να συμβεί, αφού ότι είναι αδύνατον να συνεχίζεται επ’ άπειρον, όπως η αύξηση των χρεών, καθώς επίσης οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, έχει νομοτελειακά ημερομηνία λήξης.
Όσον αφορά τώρα το δημόσιο χρέος, είμαστε ανέκαθεν υπέρ της επιμήκυνσης του, με τα επιτόκια της ΕΚΤ. Η δυνατότητα όμως της επιμήκυνσης υπήρχε έως τις αρχές Οκτωβρίου του 2014 όπου, η μη τήρηση της αντίστοιχης υπόσχεσης εκ μέρους της Ευρωζώνης, μας καταδίκασε να μην μπορούμε να απευθυνθούμε στις αγορές, για το δανεισμό μας με βιώσιμα επιτόκια.
Έκτοτε, έχουμε το ηθικό έρεισμα της διαγραφής χρέους, εναλλακτικά δε τη χρεοκοπία – η οποία είναι μεν οδυνηρή, αλλά πολύ λιγότερο από την υποταγή μας στη Γερμανία και στο ΔΝΤ που θα ισοδυναμούσε με την οριστική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης με την εσωτερική μας χρεοκοπία».
Ανάλυση
Η αιτία της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 ήταν η αύξηση των χρεών του ιδιωτικού τομέα σε μία σειρά χωρών, κυριότερη των οποίων ήταν οι Η.Π.Α. – ουσιαστικά με εξαίρεση την Ελλάδα, όπου η αιτία ήταν το δημόσιο χρέος, σε συνδυασμό με τα ξαφνικά τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού.
Η αύξηση του ιδιωτικού χρέους δεν ήταν πλέον «υποφερτή» από την οικονομία, οπότε συνέβη αυτό που πάντοτε συνέβαινε, όταν υπερέβαινε τα ανώτατα όρια – όπως στο παράδειγμα της Μεγάλης Ύφεσης του 1929, των κρίσεων της Λατινικής Αμερικής στη δεκαετία του 1980, του ιαπωνικού κραχ το 1990, των τραπεζικών κρίσεων στη Σκανδιναβία αμέσως μετά, της ασιατικής κρίσης το 1997 κοκ.
Ο δρόμος τώρα που θα οδηγούσε στην εξυγίανση ήταν λογικός και νομοτελειακός – αφού όταν το βουνό του χρέους δεν είναι πλέον δυνατόν να εξυπηρετηθεί από μία οικονομία, τότε υπάρχει μία και μοναδική λύση: ο περιορισμός του, η απομόχλευση του όπως συνήθως αποκαλείται, η «αποδόμηση» των χρεών. Το πρόβλημα όμως είναι ο τρόπος, με τον οποίο θα επιτευχθεί – όπου εν προκειμένω οφείλει κανείς να γνωρίζει το σύνολο των χρεών μίας χώρας, ιδιωτικών και δημοσίων, ως προς το ΑΕΠ της.
Στην περίπτωση των Η.Π.Α., το συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ το 2007 ήταν της τάξης του 375% – οπότε, εάν ήθελε κανείς να το μειώσει, θα έπρεπε είτε να αυξηθεί ο παρανομαστής του κλάσματος Χρέος/ΑΕΠ, είτε να μειωθεί ο αριθμητής. Για να επιτευχθεί τώρα κάτι τέτοιο, υπάρχουν μόνο οι εξής τέσσερις τρόποι:
(α) Οι οφειλέτες αρχίζουν να εξοφλούν σταδιακά τις υποχρεώσεις τους, χωρίς να δημιουργούν καινούργιες – οπότε ο αριθμητής του κλάσματος μειώνεται.
(β) Ένας μεγάλος αριθμός οφειλετών δηλώνουν επίσημα τη χρεοκοπία τους, οπότε οι τράπεζες υποχρεώνονται να αποσβέσουν τις απαιτήσεις τους – με αποτέλεσμα να γίνεται ξανά μικρότερος ο αριθμητής, εις βάρος όμως των τραπεζών.
(γ) Τα κράτη προσπαθούν με τη βοήθεια των διαρθρωτικών αλλαγών να αυξήσουν το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας τους – οπότε αυξάνεται ο παρανομαστής.
(δ) Τα κράτη, με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών, προσπαθούν να τροφοδοτήσουν τον πληθωρισμό, έτσι ώστε να αυξηθεί ο ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης (ονομαστικός = πραγματικός + πληθωρισμός) – οπότε αυξάνεται επίσης ο παρανομαστής.
Συμπερασματικά λοιπόν υπάρχουν μόνο οι παραπάνω λύσεις, όσον αφορά την καταπολέμηση των βουνών των χρεών, οι οποίες φυσικά μπορούν να συνδέονται μεταξύ τους – κάθε μία όμως από αυτές έχει παρενέργειες, οι οποίες πολύ συχνά προβλέπονται δύσκολα.
Ειδικότερα, εάν επιλεχθεί ο πρώτος τρόπος, προκαλείται η γνωστή μας ύφεση ισολογισμών όπου, στην προσπάθεια να περιορίσουν τα χρέη τους όλοι μαζί οι καταναλωτές, προκαλείται ύφεση – με αποτέλεσμα να μειώνεται ο παρανομαστής του κλάσματος (ΑΕΠ), συνήθως γρηγορότερα από τον αριθμητή (Χρέος), οπότε το αποτέλεσμα να είναι χειρότερο. Κλασσικό παράδειγμα εν προκειμένω είναι η Ιαπωνία της εποχής του 1990 – με την ύφεση έκτοτε να μην έχει αντιμετωπισθεί, παρά τις τεράστιες προσπάθειες της χώρας, με επακόλουθο το δημόσιο χρέος της να φτάσει στο 250% του ΑΕΠ.
Με το δεύτερο τρόπο τώρα πολλές τράπεζες κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, οπότε τα κράτη υποχρεώνονται να τις διασώσουν – με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα δημόσια χρέη, συχνά περισσότερο από τον περιορισμό των ιδιωτικών, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται το ΑΕΠ.
Ο τρίτος τρόπος ακούγεται μεν ευχάριστα, αλλά ξεχνάει κανείς πως απαιτούνται πολλά χρόνια για να αποδώσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές – ενώ, σε βραχυπρόθεσμο διάστημα, προκαλούν ύφεση στην οικονομία, λόγω κυρίως της αύξησης της ανεργίας.
Παράδειγμα εδώ οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, στις οποίες επιβλήθηκε επί πλέον η εσωτερική υποτίμηση λόγω του ευρώ – αν και η αιτία της κρίσης αρκετών από αυτές, με εξαίρεση την Ισπανία και την Ιρλανδία, ήταν οι ασυμμετρίες που προκάλεσε το κοινό νόμισμα (αύξηση των πλεονασμάτων της Γερμανίας, της Ολλανδίας κοκ. εις βάρος κυρίως των χωρών του Νότου – ανυπαρξία ενός μέσου που θα υποκαθιστούσε τον εξισορροπητικό μηχανισμό των νομισματικών ισοτιμιών, όπως η δημοσιονομική ένωση).
Ο τέταρτος τρόπος ακούγεται εν πρώτοις ως ο λιγότερο επώδυνος, συγκριτικά με όλους τους άλλους – αφού το πρόβλημα των χρεών καταπολεμάται με το μονεταρισμό τους (ανάλυση). Εν τούτοις, η εξυγίανση εδώ επιτυγχάνεται εις βάρος των δανειστών, καθώς επίσης των καταθετών – επειδή η πραγματική αξία των δανείων ή των αποταμιεύσεων, σε όρους αγοραστικής αξίας δηλαδή, μειώνεται, λόγω του πληθωρισμού.
Με δεδομένο δε το ότι, ο μεγαλύτερος δανειστής στην Ευρωζώνη είναι η Γερμανία, ενώ οι Πολίτες της διατηρούν τα περιουσιακά τους στοιχεία κυρίως σε αποταμιεύσεις, η χώρα τοποθετείται εναντίον – οπότε δεν είναι η λύση αυτή εύκολα εφικτή, αφού η Γερμανία ηγείται πλέον απολυταρχικά της νομισματικής ένωσης.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
Η περαιτέρω εξέλιξη του συνολικού χρέους
Συνεχίζοντας, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν μετά από επτά περίπου χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, τα χρέη στον πλανήτη μειώθηκαν. Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική, αφού συνέβη ακριβώς το αντίθετο – τα χρέη αυξήθηκαν, έχοντας απλά μετατοπισθεί.
Στις Η.Π.Α. από τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες και τα νοικοκυριά προς το κράτος, καθώς επίσης προς τις εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα – το ίδιο στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο κοκ. Αντίθετα, στην Ελλάδα γίνεται προσπάθεια μετακύλισης του δημοσίου χρέους προς τους ιδιώτες – μέσω των φόρων κοκ.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται πως εκτός από τη Γερμανία λόγω της αύξησης των πλεονασμάτων της, καθώς επίσης από την Ελλάδα, εξαιτίας της διαγραφής, μετά το 2009 τα συνολικά χρέη αυξήθηκαν σε σχέση με το 2008 – ενώ στη συνέχεια απλά σταθεροποιήθηκαν σε μεγάλο ύψος.
.Περαιτέρω, το συνολικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης είναι στο 380% του ΑΕΠ, υψηλότερο δηλαδή από αυτό των Η.Π.Α. – ενώ το παγκόσμιο χρέος έχει υπερβεί πλέον στο 215% του ΑΕΠ, από 160% το 2001 και 195% το 2009 (πηγή).
Ειδικά όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, το ιδιωτικό χρέος τους είναι αυτό που έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη – όπως στο παράδειγμα της Κίνας (γράφημα) όπου, χωρίς τις τράπεζες, αυξήθηκε κατά 72% μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, φτάνοντας στο τρομακτικό 220% του ΑΕΠ. Είναι δηλαδή υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, ενώ δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο μίας τέτοιας ανόδου, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Η Κίνα βέβαια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στο συγκεκριμένο τομέα – αφού υπάρχει μία μεγάλη ομάδα κρατών, τα χρέη των οποίων αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό μετά το 2008, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτήθηκαν από το εξωτερικό. Οι χώρες αυτές θεωρούνται οι πρώτες που θα κινδυνεύσουν να χρεοκοπήσουν, όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση – είναι δε οι εξής: Χιλή, Αργεντινή, Βραζιλία, Ινδία, Ινδονησία, Νότια Αφρική και Τουρκία.
Συμπερασματικά λοιπόν το τέρας του χρέους όχι μόνο συνεχίζει να ζει, αλλά έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο μετά το 2008 – οπότε είναι θέμα χρόνου η επόμενη κρίση, η οποία θα είναι πολύ πιο καταστροφική από την προηγούμενη.
Το νόμισμα των σκλάβων
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 42% του πληθυσμού της Ιταλίας είναι πλέον εναντίον του ευρώ, ενώ μόλις το 32% έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη – κυρίως λόγω του ότι έχουν συνδέσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους (μεγάλο δημόσιο χρέος, πολύ υψηλά κόκκινα δάνεια, κίνδυνοι κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής), με το κοινό νόμισμα. Η αυξανόμενη αρνητική τοποθέτηση εναντίον του ευρώ και της νομισματικής ένωσης δεν αφορά δε μόνο τις ακροδεξιές παρατάξεις, αλλά διευρύνεται σε όλα τα κόμματα – ενώ συνοψίζεται στην εξής έκφραση:
“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ” (πηγή).
Εν προκειμένω όμως, οι Ιταλοί διαχωρίζουν πλέον καθαρά τους Γερμανούς από τη Γερμανία, όπως αποδεικνύεται από τα βιβλία που γράφονται – μεταξύ των οποίων από το «Πλούσια Γερμανία, φτωχοί Γερμανοί» (πηγή). Επίσης από το «Σκοτώνοντας την Ευρώπη» και κυρίως από το «Τέταρτο Ράιχ» (πηγή) – όπου ενοχοποιείται καθαρά η γερμανική κυβέρνηση για την υποδούλωση της Ευρώπης με οικονομικά όπλα.
Σε κάθε περίπτωση, το ευρώ χαρακτηρίζεται ως το νόμισμα των σκλάβων, μέσω του οποίου έχουν υπερχρεωθεί τα κράτη σκόπιμα, έτσι ώστε να χάσουν την εθνική τους κυριαρχία – με χειρότερο παράδειγμα όλων την Ελλάδα που έχει χάσει τα πάντα, δίνοντας ως εγγύηση ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών της αποθεμάτων, καθώς επίσης την ιδιωτική με την απάτη του ξεπουλήματος των τραπεζών.
Σύμφωνα δε με ορισμένους Ιταλούς, οι Έλληνες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την προδοσία των κυβερνήσεων τους, οι οποίες έχουν δώσει γη και ύδωρ στους ξένους – ειδικά στους Γερμανούς που φαίνεται πλέον καθαρά πως στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, επειδή κατάφερε να περάσει νόμους που, εάν το είχε προσπαθήσει η οποιαδήποτε προηγούμενη, θα είχαν επαναστατήσει οι πάντες. Όταν θα δουν βέβαια το λογαριασμό θα είναι πάρα πολύ αργά – κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να τους συγχωρήσουν τα παιδιά τους.
Τα παραπάνω σημαίνουν βέβαια πως οι Ιταλοί, όπως πολλοί άλλοι λαοί, αναζητούν λύση στο πρόβλημα του χρέους, λόγω του οποίου προκαλούνται όλα τα υπόλοιπα, με την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωζώνη – όπου όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να επιβιώσουν, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η οικονομική τους κατάσταση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα, η οποία αναζητάει τη λύση στην υιοθέτηση της δραχμής – σε συνδυασμό με την αθέτηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, με την αιτιολογία πως είναι παράνομο, επαχθές ή/και καταχρηστικό, χωρίς όμως να μπορούν να απαντηθούν ορισμένα πολύ βασικά ερωτήματα (ανάλυση).
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως το θέμα της υπερχρέωσης θα δημιουργήσει μεγάλες εντάσεις στον πλανήτη, οι οποίες θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε διακρατικές συγκρούσεις, καθώς επίσης σε μεγάλους πολέμους, εάν δεν βρεθεί κάποιος ειρηνικός τρόπος επίλυσης τους – όπως θα ήταν, για παράδειγμα, μία διεθνής συνδιάσκεψη χρέους, με στόχο τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους τους. Το ίδιο ισχύει επίσης για το ευρώ, το οποίο παράγει συνεχώς χρέη, λόγω της πολιτικής της Γερμανίας που προκάλεσε τις ευρωπαϊκές ασυμμετρίες.
Επίλογος
Για όλα τα προβλήματα υπάρχουν ειρηνικές λύσεις, αρκεί να αναζητηθούν από όλους μαζί τους συμμετέχοντες – γεγονός που εξασφαλίζει πάντοτε την ειρήνη. Εάν όμως ο καθένας τα αντιμετωπίζει μόνο από τη δική του πλευρά, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις σε όλους τους άλλους, τότε οι διακρατικές συγκρούσεις και οι παγκόσμιοι πόλεμοι είναι αναπόφευκτα επακόλουθα – κάτι που δυστυχώς προβλέπεται να συμβεί, αφού ότι είναι αδύνατον να συνεχίζεται επ’ άπειρον, όπως η αύξηση των χρεών, καθώς επίσης οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, έχει νομοτελειακά ημερομηνία λήξης.
Analyst Team
Σχόλια