Ναι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, αλλά όχι εις βάρος του δημόσιου Πανεπιστη...
Ναι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, αλλά όχι εις βάρος του δημόσιου Πανεπιστημίου.
Προτεραιότητα η κατάργηση των εκτρωματικών νόμων Φίλη, Μπαλτά, Γαβρόγλου .Στην αξιολόγηση στα σχολεία δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Στην αξιολόγηση στα σχολεία δεν πρόκειται να κάνω πίσω, διεμήνυσε ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στο 2o Προσυνέδριο για τους νέους και την Παιδεία στην Πάτρα, ενώ τόνισε πως “απόλυτη προτεραιότητα για τη Νέα Δημοκρατία είναι η κατάργηση των εκτρωματικών νόμων Φίλη, Μπαλτά, Γαβρόγλου”.
Ειδικότερα ο Κ. Μητσοτάκης ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
Το πρόγραμμά μας για την Παιδεία θα εφαρμοστεί στο ακέραιο
Δεν πρόκειται να κάνω καμία υποχώρηση στα ζητήματα που αφορούν την Παιδεία. Είναι προσωπική μου πολιτική δέσμευση. Το πρόγραμμά μας για την Παιδεία θα εφαρμοστεί στο ακέραιο και θα ξεκινήσουμε όχι από τα Πανεπιστήμια αλλά από την προσχολική αγωγή.
Kανένα παιδί να μην μένει εκτός παιδικού σταθμού
Δέσμευσή μας είναι κανένα παιδί να μην μένει εκτός παιδικού σταθμού, και επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης για δυο χρόνια. Θα ξεκινάνε τα παιδιά την υποχρεωτική εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο από τα τέσσερα και όχι από τα πέντε τους χρόνια.
Θα υπάρχει αξιολόγηση παντού και για όλους
Στην αξιολόγηση στα σχολεία δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Θα υπάρχει αξιολόγηση παντού και για όλους. Μια αξιολόγηση όμως η οποία δεν θα είναι τιμωρητική. Κακώς κάποιοι επεδίωξαν να συνδέσουν την έννοια της αξιολόγησης με απολύσεις. Είναι λάθος αυτό. Η αξιολόγηση είναι ένας μηχανισμός βελτίωσης και επιμόρφωσης για αυτούς που δεν αποδίδουν καλά και ένας μηχανισμός επιβράβευσης για τους αρίστους οι οποίοι σήμερα κρατάνε τη δημόσια εκπαίδευση και το δημόσιο σχολείο όρθιο.
Πρότυπο σχολείο σε κάθε ελληνική Περιφέρεια
Θα δημιουργήσουμε ένα πρότυπο σχολείο σε κάθε ελληνική Περιφέρεια για τα παιδιά με ειδικές δεξιότητες. Δεν είναι ταξική πολιτική αυτό. Το αντίθετο είναι. Είναι η δυνατότητα σε ένα φτωχό παιδί το οποίο έχει ιδιαίτερες δυνατότητες να πάει σε ένα σχολείο το οποίο θα του επιτρέψει να τις αναπτύξει και προφανώς η επιλογή σε αυτά τα σχολεία δεν θα γίνεται με κλήρωση, αλλά με ένα αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης.
Κατάργηση των νόμων Φίλη, Μπαλτά, Γαβρόγλου
Απόλυτη προτεραιότητα για τη Νέα Δημοκρατία είναι η κατάργηση των εκτρωματικών νόμων Φίλη, Μπαλτά, Γαβρόγλου. Και η αντικατάστασή τους από ένα σύγχρονο πλαίσιο που θα δίνει στα Πανεπιστήμια μεγαλύτερη αυτονομία, και ευελιξία να ρυθμίσουν τα του οίκου τους. Θα υπάρχει επίσης σύνδεση των Πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας. Και αυτό θα γίνει και με τα μεταπτυχιακά προγράμματα, τα οποία τόσο λυσσαλέα πολεμάει η σημερινή Κυβέρνηση, ακριβώς γιατί είναι ένας μηχανισμός ο οποίος συνδέει τις ανάγκες αγοράς εργασίας με τα ίδια τα Πανεπιστήμια.
Στο Πανεπιστήμιο πρέπει να ισχύει ο ποινικός κώδικας
θα σας εκπλήξω, ίσως, αλλά εγώ θα αγωνιστώ για την υπεράσπιση του ασύλου. Του ασύλου, όμως, στην πραγματική του έννοια: Της προστασίας της ελεύθερης έκφρασης, και όχι της κάθε έκνομης συμπεριφοράς εντός του Πανεπιστημίου. Στο Πανεπιστήμιο πρέπει να ισχύει ο ποινικός κώδικας, εκτός από εκείνα τα άρθρα τα οποία αφορούν στην ελευθερία της γνώμης. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ανεχτούμε κουμάντο στα Πανεπιστήμια να κάνουν μικρές μειοψηφίες επαγγελματιών ταραχοποιών συχνά με πολιτικές πλάτες που θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάζουν, να προπηλακίζουν, να χτίζουν καθηγητές και να δημιουργούν μία εικόνα απαράδεκτης ανομίας και βίας μέσα στα Πανεπιστήμια.
Ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα
Ναι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, αλλά όχι εις βάρος του δημόσιου Πανεπιστημίου. Δεν γίνεται σήμερα τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια να επιτρέπονται παντού, συμπεριλαμβανομένης και της Βορείου Κορέας, και να μην επιτρέπονται στην Ελλάδα. Είναι ένας παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένα Περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο το οποίο αντί να εξάγει, θα προσελκύει φοιτητές. Στόχος μας είναι εντός μίας δεκαετίας η Ελλάδα να γίνει ένα ισχυρό Περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο όπου τα ποιοτικά δημόσια Πανεπιστήμια θα ανταγωνίζονται τα καινούρια ιδιωτικά.
Οι φοιτητές δεν πρέπει να ψηφίζουν στις εκλογές των πρυτανικών υπευθύνων
Οι φοιτητές δεν πρέπει να ψηφίζουν στις εκλογές των πρυτανικών υπευθύνων. Το είχα πει από το 2006, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Πρέπει να έχουν, όμως, ρόλο και λόγο για τα ζητήματα εσωτερικής οργάνωσης του Πανεπιστημίου μέσα από φοιτητικούς συλλόγους. Και αυτός είναι ο νέος ρόλος της δικής μας φοιτητικής παράταξης. Όχι απλά να διευκολύνει φοιτητές, να οργανώνει εκδρομές και άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. Αλλά να ζυμώνεται πολιτικά, να θέτει τα μεγάλα ερωτήματα τα οποία αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία και να είναι ένας μηχανισμός υγιούς πολιτικού προβληματισμού μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο που εκ των πραγμάτων ευνοεί αυτού του είδους τις συζητήσεις. Αυτό είναι το όραμά μου για την Δ.Α.Π. του μέλλοντος.
Επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση
Στα ζητήματα της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης θα τα δούμε όλα από την αρχή. Ξεκινώντας από τη σύνδεσή της με την αγορά της εργασίας και με πολύ μεγαλύτερο λόγο των ίδιων των επιχειρήσεων, αλλά και των κοινωνικών εταίρων στο πώς πρέπει να διαμορφώνονται τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης είτε μιλάμε για ΕΠΑΛ, είτε για Ι.Ε.Κ., είτε για τα κέντρα δια βίου κατάρτισης και εκπαίδευσης. Νοιαζόμαστε για τους νέους ανθρώπους, όχι μόνο τους άριστους φοιτητές, αλλά και τα παιδιά που δεν μπήκαν στο Πανεπιστήμιο. Μέσα στο πρόγραμμά μας μπορούν να βρουν τη δική τους θέση καθώς θα δώσει ευκαιρίες σε όλους τους νέους.
Ζήτημα του brain drain
Το ζήτημα του brain drain είναι μία τεράστια πρόκληση για τη χώρα. Χάνουμε επιστήμονες οι οποίοι μπορούν και πρέπει να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάταξη της πατρίδας μας. Ο τρόπος να τους φέρουμε πίσω δεν είναι, όπως είπε ο κύριος Τσίπρας, να τους υποσχεθούμε μία δουλειά στο δημόσιο. Αλλά να δημιουργήσουμε πολλές καλές θέσεις εργασίας μέσα από μία έκρηξη ιδιωτικών επενδύσεων. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Εκκληση στους νέους
Θεωρούν, συχνά, οι νέοι ότι τα ζητήματα της πολιτικής δεν τους αφορούν, ότι όλοι είναι το ίδιο, ότι δεν ενδιαφέρονται οι μεγαλύτερες γενιές για τη δική τους τύχη. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Και θέλω να κάνω μία έκκληση και μέσα από το σημερινό Προσυνέδριο όχι μόνο στους νέους οι οποίοι σήμερα είναι εδώ, αλλά και στους νέους οι οποίοι μπορεί να μας ακούνε μέσα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες, ότι πρέπει με κάθε τρόπο να μην εκχωρήσουν τη συμμετοχή στα κοινά σε κάποιους άλλους. Τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που συμμετέχουν, όχι αυτοί οι οποίοι απέχουν. Μόνο μέσα από τη συμμετοχή μπορούμε να ανακτήσουμε τη χαμένη αξία που τρώει σαν σαράκι τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας και αναφέρομαι στην εμπιστοσύνη.
Ενώνουμε την κοινωνία
Εμείς ως Νέα Δημοκρατία δεν διχάζουμε την ελληνική κοινωνία, δεν χωρίζουμε τους Έλληνες πολίτες σε αριστερούς, δεξιούς, πιο προνομιούχους, λιγότερο προνομιούχους. Ενώνουμε την κοινωνία και απευθύνουμε ένα μήνυμα πρόσκλησης και πρόκλησης να χτίσουμε μαζί την Ελλάδα του αύριο, την Ελλάδα που μας αξίζει διότι μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αξίζουμε καλύτερα, αξίζουμε κάτι πολύ καλύτερο από τη σημερινή Κυβέρνηση και με τη δική σας στήριξη, τη δική σας βοήθεια, τη δική σας συμμετοχή η Νέα Δημοκρατία θα διαμορφώσει τον οδικό άξονα για ένα μέλλον με εμπιστοσύνη, με αξιοπρέπεια και θα ξαναφέρουμε το χαμόγελο στα χείλη των Ελληνίδων και στα χείλη των Ελλήνων.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Θα ήθελα ένα θερμό χειροκρότημα για την Οργανωτική Επιτροπή και για τους ομιλητές του 2ου Προσυνεδρίου μας, γιατί όπως βλέπετε με αυτά τα Προσυνέδρια κάνουμε κάτι πραγματικά διαφορετικό και καινοτόμο. Ανοιγόμαστε σε νέα πρόσωπα, σε νέες ιδέες. Καλούμε ανθρώπους οι οποίοι δεν ανήκουν πολιτικά στη Νέα Δημοκρατία να συνεισφέρουν στην προσπάθειά μας να καταρτίσουμε ένα σύγχρονο πρόγραμμα με στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον.
Αυτό κάναμε στη Νίκαια, αυτό κάνουμε σήμερα στην Πάτρα, αυτό θα κάνουμε και στα υπόλοιπα πέντε Προσυνέδρια και αυτό θα κάνουμε και στο τελικό μας Συνέδριο στις 16 και 17 Δεκεμβρίου. Για να δείξουμε έμπρακτα, φίλες και φίλοι, ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ότι κάποιοι επιλέγουν το δρόμο του ρεαλισμού και των σοβαρών πολιτικών προτάσεων απέναντι στο λαϊκισμό και στις εύκολες υποσχέσεις που τόσο έχουν ταλανίσει τη χώρα. Βάζουμε μια τελεία σε αυτές τις πρακτικές και κοιτάμε πια με αισιοδοξία το μέλλον.
Θυμάμαι κάθε φορά που μιλάω για το ζήτημα των νέων μια κουβέντα - την ανέφερα και στην ομιλία μου στη Θεσσαλονίκη - που μου είπε ένας νέος στο Περιστέρι και με είχε ακουμπήσει συναισθηματικά πάρα πολύ. Είχε πει ότι «βλέπω τη ζωή μου να περνά μπροστά μου σαν ταινία χωρίς να μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα για να την επηρεάσω». Και αναρωτιέμαι αν αυτός ο νέος παρακολουθούσε τις σημερινές Προσυνεδριακές μας διαδικασίες, αν θα έβγαινε από αυτήν τη συζήτηση πιο αισιόδοξος ή πιο απαισιόδοξος. Πιστεύω ότι θα έβγαινε πιο αισιόδοξος.
Σήμερα το μυαλό μας πρέπει κατ’ εξοχήν να είναι στραμμένο στην επόμενη γενιά, διότι κινδυνεύουμε η επόμενη γενιά να είναι η πρώτη γενιά στην ιστορία αυτού του τόπου που θα ζήσει χειρότερα από τη δική μας γενιά και αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το επιτρέψουμε. Έχω τρία παιδιά. Τα δυο μεγάλα μου παιδιά είναι 20 και 19 ετών. Οι συμμαθητές τους, οι συμφοιτητές τους είναι παιδιά τα οποία γεννήθηκαν στο γύρισμα του αιώνα. Όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν, έγιναν ενήλικες μέσα στην κρίση. Τα μόνα τους βιώματα και οι μόνες τους εμπειρίες είναι αυτές της κρίσης. Είναι παιδιά τα οποία έχουν ζήσει σε ένα διαφορετικό κόσμο από τον κόσμο των γονιών τους.
Τους λέω συχνά ότι ζείτε σε ένα διπλό κόσμο. Τον φυσικό κόσμο και τον ψηφιακό κόσμο. Είναι παιδιά τα οποία αποκτούν γνώση με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που την αποκτούσαμε εμείς. Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο ο μόνος τρόπος να αποκτήσουμε γνώση ήταν το σχολείο ή τα βιβλία τα οποία διαβάζαμε. Η αποστήθιση εκείνη την εποχή ήταν μια εξαιρετικά χρήσιμη αρετή. Σήμερα η γνώση είναι προσβάσιμη από ένα κινητό τηλέφωνο. Αυτό όμως το οποίο ξεχωρίζει αυτήν τη γενιά - και γι’ αυτό θέλω πρωτίστως να μιλήσω σήμερα - είναι η ευκαιρία τους για δυο πράγματα: Ευκαιρίες και αξιοκρατία. Για αυτό μιλάμε σήμερα όταν μιλάμε για τη νέα γενιά. Πως θα τους δώσουμε την ευκαιρία να πετύχουν το καλύτερο δυνατό στη ζωή τους.
Ξέρετε, γίνεται μια μεγάλη κουβέντα για το θέμα της αριστείας και έχω συζητήσει πολλές φορές για το ζήτημα αυτό και με εκλεκτούς φίλους, όπως ο Απόστολος ο Δοξιάδης που μας τιμά σήμερα με την παρουσία του, για το τι είναι τελικά η αριστεία. Είναι μόνο ο άριστος μαθητής; Όχι. Η αριστεία είναι μια στάση ζωής. Είναι η καθημερινή προσπάθεια την οποία καταβάλει ο καθένας για να γίνει το καλύτερο που μπορεί. Αυτή είναι η αριστεία. Και αυτό κάνει τις κοινωνίες τελικά να προοδεύουν. Και αυτήν ακριβώς την αριστεία, φίλες και φίλοι, εμείς θέλουμε να επιβραβεύσουμε. Και θέλουμε ταυτόχρονα να δώσουμε ευκαιρίες. Και όταν μιλάμε για ευκαιρίες, μιλάμε κατ’ εξοχήν για ευκαιρίες σε αυτούς που χαρακτηρίζουμε λιγότερο προνομιούχους.
Μιλήσαμε σήμερα πολύ - και θα μιλήσω και εγώ - για το ζήτημα της Παιδείας. Γιατί μιλήσαμε τόσο πολύ για το ζήτημα της παιδείας; Όχι μόνο διότι η επένδυση στην Παιδεία είναι συνθήκη επιβίωσης του Έθνους. Δεν είναι απλά μια πολιτική προτεραιότητα. Της αποδίδω τόσο μεγάλη σημασία γιατί και η Παιδεία είναι ο καλύτερος μηχανισμός της ελληνικής κινητότητας. Είναι ο μόνος τρόπος που τελικά έχει ένα παιδί από μια φτωχή συνοικία της δυτικής Αθήνας ή της δυτικής Θεσσαλονίκης, να μπορέσει να αποκτήσει τα εφόδια τα οποία χρειάζεται στη ζωή του και να μπορέσει τελικά να διακριθεί σε αυτόν τον διαρκή αγώνα ο οποίος, δυστυχώς, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος.
Γι’ αυτό μιλάμε τόσο πολύ για την Παιδεία. Και επειδή εκφράστηκαν ορισμένες δικαιολογημένες - ενδεχομένως - αμφιβολίες για τη δυνατότητά μας να εφαρμόσουμε όλα αυτά τα οποία είπαμε σήμερα - και για τα οποία σας μιλάω και εγώ - θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν πρόκειται να κάνουμε καμία υποχώρηση στα ζητήματα που αφορούν την Παιδεία. Είναι προσωπική μου πολιτική δέσμευση, το πρόγραμμά μας για την Παιδεία να εφαρμοστεί στο ακέραιο. Και αυτό θα κάνουμε ξεκινώντας όμως ανάποδα, όχι από τα Πανεπιστήμια, αλλά από την προσχολική αγωγή.
Γιατί επιμένω τόσο πολύ στην προσχολική αγωγή; Μας το είπε και ο εξαιρετικός ομιλητής που μας τίμησε με την παρουσία του σήμερα παρουσιάζοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα της Διανέοσις. Οι κοινωνικές ανισότητες, φίλες και φίλοι, διαμορφώνονται σε πολύ μικρές ηλικίες. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό να δει κανείς παιδιά 15 χρόνων που έχουν διαφορετικές μαθησιακές επιδόσεις ανάλογα από το αν είχαν ή δεν είχαν πρόσβαση σε ποιοτική προσχολική αγωγή. Και οι διαφορές είναι εντυπωσιακές. Λέμε λοιπόν κανένα παιδί εκτός παιδικού σταθμού. Είναι αδιαπραγμάτευτη πολιτική προτεραιότητα για τη Νέα Δημοκρατία. Και επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης για δυο χρόνια. Να ξεκινάνε τα παιδιά την υποχρεωτική εκπαίδευση στο νηπιαγωγείο από τεσσάρων ετών και όχι από τα πέντε. Είναι η καλύτερη επένδυση την οποία μπορούμε να κάνουμε στη νέα γενιά.
Όμως, δεν σταματάμε μόνο στη προσχολική αγωγή. Το σχολείο μας πρέπει να ξαναγίνει μια φυσική κυψέλη παραγωγής γνώσης και δημιουργίας. Συνομιλώ συχνά με εκπαιδευτικούς, επισκέπτομαι συχνά σχολεία και μονίμως ακούω το ίδιο παράπονο, τον ίδιο καημό: «Θέλουμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα, αλλά ένα υπέρ συγκεντρωτικό σύστημα δεν μας δίνει τη δυνατότητα». Θέλουμε λοιπόν πιο αυτόνομα, πιο δημιουργικά σχολεία με μεγαλύτερες δυνατότητες ελευθερίας στους εκπαιδευτικούς, στους διευθυντές και στους γονείς. Γιατί, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές ξέρουν πολύ συχνά καλύτερα πως πρέπει να ασκήσουν το δικό τους έργο.
Θέλουμε σχολεία τα οποία να αξιολογούνται. Στην αξιολόγηση δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Θα υπάρχει αξιολόγηση παντού και για όλους. Μια αξιολόγηση όμως η οποία δεν θα είναι τιμωρητική. Κακώς κάποιοι επεδίωξαν να συνδέσουν την έννοια της αξιολόγησης με απολύσεις. Είναι λάθος αυτό. Και ουδέποτε η αξιολόγηση είχε αυτήν τη λογική. Η αξιολόγηση είναι ένας μηχανισμός βελτίωσης και επιμόρφωσης για αυτούς που δεν αποδίδουν καλά και ένας μηχανισμός επιβράβευσης για τους αρίστους οι οποίοι σήμερα κρατάνε τη δημόσια εκπαίδευση και το δημόσιο σχολείο όρθιο.
Θα επιμείνω πολύ στο ρόλο των διευθυντών. Τα σχολεία τα οποία κάνουν εξαιρετική δουλειά έχουν κατά κανόνα καλούς διευθυντές. Θα επιμείνω πάρα πολύ στην αντικειμενική επιλογή τους. Θα επιμείνω πάρα πολύ στην αντικειμενική επιλογή των Περιφερειακών διευθυντών των σχολικών συμβούλων. Είναι πολύ σημαντικό στην κορυφή της διοίκησης των σχολείων, της εκπαίδευσης, να έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι αξιολογημένοι, έχουν γνώσεις, ποιότητα και οι οποίοι πονάνε πραγματικά το αντικείμενό τους. Συναντώ, σας διαβεβαιώνω, πάρα πολλούς τέτοιους ανθρώπους οι οποίοι σε δύσκολες συνθήκες κρατάνε όρθιο το δημόσιο σχολείο. Θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς για την μεγάλη τους προσφορά στην ελληνική κοινωνία.
Πρέπει να ξανασκεφτούμε μαζί τι πρέπει να διδάσκουμε στα σχολεία μας. Μιλήσαμε πολύ για τη διοικητική τους οργάνωση, για ένα μοντέλο πιο αυτόνομων σχολείων, αλλά τι πρέπει να διδάσκουμε ακριβώς σήμερα στα σχολεία μας; Ποιες είναι οι γνώσεις και οι δεξιότητες που θα χρειαστεί σήμερα ένα παιδί το οποίο μπαίνει στην Α΄ Δημοτικού; Χρησιμοποιώ συχνά αυτό το παράδειγμα, αλλά για σκεφτείτε το λίγο μαζί μου. Ένα παιδί που μπαίνει σήμερα στην Α΄ Δημοτικού θα ολοκληρώσει την 12ετή σχολική του φοίτηση το 2029. Και αισίως θα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο, αν έχει ολοκληρώσει και ένα μεταπτυχιακό, το 2034 ή το 2035. Δεν συζητάμε αρκετά για το πώς θα είναι ο κόσμος τότε και ποιες θα είναι οι δεξιότητες και οι γνώσεις που πρέπει να έχουν τα παιδιά μας προκειμένου να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν αυτό τον κόσμο ο οποίος ξέρουμε- μετά βεβαιότητας - ότι θα είναι πολύ διαφορετικός από τον κόσμο τον οποίο γνωρίζουμε σήμερα.
Τι γνωρίζουμε; Γνωρίζουμε ότι η στείρα αποστήθιση θα έχει μικρότερη αξία. Γνωρίζουμε ότι θα επιβραβεύεται πολύ περισσότερο η κριτική σκέψη, η συνεργασία, η συναισθηματική νοημοσύνη. Όχι απλά η ψυχρή ακαδημαϊκή νοημοσύνη. Δεν κάνουμε, δυστυχώς, αρκετά για να μπορούμε να προάγουμε ακριβώς αυτές τις δεξιότητες στα σχολεία μας. Διδάσκουμε ξένες γλώσσες, αλλά δεν διδάσκουμε τη γλώσσα του προγραμματισμού που θα είναι η γλώσσα του μέλλοντος. Προγραμματισμό εισάγουν πια στο βασικό πρόγραμμα εκπαίδευσης πολλές ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει και εμείς να κάνουμε το ίδιο. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν, μια ευρεία συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αναμορφώσουμε αυτό το οποίο αποκαλούμε ωρολόγιο πρόγραμμα. Τι διδάσκουμε δηλαδή, πως το διδάσκουμε, τι βιβλία χρησιμοποιούμε, τι ηλεκτρονικά μέσα χρησιμοποιούμε και πόσο τελικά μεγαλύτερη αυτονομία δίνουμε στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς να μπορούν να ξεφύγουν από ένα ασφυκτικό πλαίσιο το οποίο συχνά καθορίζει το Υπουργείο.
Ελεύθερα, λοιπόν, αυτόνομα σχολεία με περισσότερη δημιουργία, με μεγαλύτερη ευθύνη και λογοδοσία στους διευθυντές, με μεγαλύτερο ρόλο - αναφέρθηκε πριν - στους συλλόγους γονέων. Οι γονείς ξέρουν πολύ καλύτερα αν ένα σχολείο λειτουργεί καλά ή δεν λειτουργεί και πρέπει να έχουν περισσότερο λόγο στην οργάνωση των ίδιων των σχολείων. Και όπου υπάρχει καλή συνεργασία μεταξύ δραστήριου συλλόγου γονέων και του διδακτικού προσωπικού τα σχολεία καταφέρνουν και αποδίδουν πάνω από το μέσο όρο.
Και βέβαια κάτι ακόμα: Ένα πρότυπο σχολείο σε κάθε ελληνική Περιφέρεια γι’ αυτά τα παιδιά με ειδικές δεξιότητες, με ειδικές ικανότητες, τα οποία δεν θα μπορούν να πάνε σε ένα ιδιωτικό σχολείο και θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε ένα πρότυπο σχολείο το οποίο θα καλλιεργήσει αυτές ακριβώς τις δεξιότητες. Δεν είναι ταξική πολιτική αυτό, φίλες και φίλοι. Το ανάποδο είναι. Είναι η δυνατότητα σε ένα φτωχό παιδί το οποίο έχει ιδιαίτερες δυνατότητες να πάει σε ένα σχολείο το οποίο θα του επιτρέψει να αναπτύξει αυτές τις δυνατότητες. Και προφανώς εκεί η επιλογή, σε αυτά τα σχολεία, δεν μπορεί να γίνεται με κλήρωση, πρέπει να γίνεται με κάποιο αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης.
Έρχομαι τώρα στο ζήτημα το οποίο μονοπώλησε τη συζήτηση στο εξαιρετικά ενδιαφέρον τελευταίο μας πάνελ, στο ζήτημα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, το ζήτημα των Πανεπιστημίων. Ένα θέμα με το οποίο προσωπικά έχω ασχοληθεί πολύ. Είναι ένα ζήτημα το οποίο με πονά και με απασχολεί ιδιαίτερα. Σε μεγάλο βαθμό το σύστημα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη χώρα μας οικοδομήθηκε γύρω από τη λογική να παράγουμε πτυχιούχους οι οποίοι θα χρησιμοποιούσαν το πτυχίο τους για να βρουν μια θέση στο Δημόσιο. Άρα, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία τι πτυχίο θα έπαιρνες ή τι δεξιότητες θα αποκτούσες αρκεί να ήσουν Π.Ε. και όχι Δ.Ε. και να μπορέσεις να διεκδικήσεις 150 ή 200 ευρώ παραπάνω στη μισθοδοσία του Δημοσίου. Αυτός ο κόσμος, φίλες και φίλοι, πέθανε. Ανοίγεται, όμως, ένας καινούργιος κόσμος στον οποίο πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ως το βασικό μηχανισμό όχι απλά παραγωγής γνώσης, αλλά και δεξιοτήτων και σύνδεσης με την αγορά εργασίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα Πανεπιστήμια χρειάζονται περισσότερη αυτονομία, το είπε πολύ σωστά η Νίκη, και περισσότερη αξιολόγηση. Αξιολόγηση από ποιους; Από την ΑΔΙΠ, από την Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας, η οποία πρέπει να έχει όλα τα εχέγγυα και όλες τις δυνατότητες για να μπορεί να αξιολογεί τα Πανεπιστήμια με τρόπο αντικειμενικό και να μπορεί και να παρεμβαίνει διορθωτικά εκεί που επισημαίνει αδυναμίες. Πρέπει να συγκρινόμαστε με τους καλύτερους. Και γι’ αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό η αξιολόγηση των Πανεπιστημίων να γίνεται από τους καλύτερους. Και κατ’ εξοχήν από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι μέρος του συστήματος, αλλά από εξωτερικούς αξιολογητές. Από αυτούς οι οποίοι έρχονται από το εξωτερικό, συχνά αφιλοκερδώς, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο ελληνικό δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης.
Και βέβαια, εκεί λυπάμαι που θα το πω, η απαξίωση του θεσμού των συμβουλίων διοίκησης οδήγησε πάρα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι ήρθαν να υπηρετήσουν το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο ακριβώς μέσα από αυτήν την οπτική γωνία, να φύγουν από την Ελλάδα απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι. Και θα πρέπει να κάνουμε έναν μεγάλο αγώνα τώρα να τους πείσουμε ότι πρέπει να επιστρέψουν. Τα συμβούλια διοίκησης, ήταν και είναι, ένας σωστός θεσμός. Πρέπει να γίνουν κάποιες διορθωτικές κινήσεις διότι με τον προηγούμενο νόμο, έχουμε μάθει τώρα τι κάναμε καλά και τι δεν έχουμε κάνει καλά. Η βασική όμως φιλοσοφία του νόμου που δημιούργησε τα συμβούλια διοίκησης, του νόμου 4009, είναι σωστή. Και θέλω με την ευκαιρία αυτή να μην αναφερθώ μόνο στο νόμο 4009 - γνωστό ως νόμο Διαμαντοπούλου - αλλά να κάνω μια ειδική αναφορά σε ένα σπουδαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, στη Μαριέττα τη Γιαννάκου, η οποία έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα στο χώρο της εκπαίδευσης και η οποία στην ουσία έβαλε τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε το οικοδόμημα του 4009.
Απόλυτη προτεραιότητα για τη Νέα Δημοκρατία η κατάργηση των εκτρωματικών νόμων Φίλη, Μπαλτά, Γαβρόγλου. Και η αντικατάστασή τους από ένα σύγχρονο πλαίσιο που θα δίνει στα Πανεπιστήμια μεγαλύτερη αυτονομία, μεγαλύτερη ευελιξία, μεγαλύτερη δυνατότητα να ρυθμίσουν τα του οίκου τους. Ακούστηκε από κάποιον ομιλητή - και ήταν πολύ σωστή η παρατήρηση - ότι τα Πανεπιστήμια δεν έχουν σήμερα καν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν τα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία τα οποία διαθέτουν. Αναφέρω πάντα ως παράδειγμα την περίπτωση του Πολυτεχνείου Κρήτης το οποίο διαθέτει ένα σπουδαίο κτίριο στην παλιά ιστορική πόλη των Χανίων και αγωνίζεται για να μπορέσει να το αξιοποιήσει και δεν τα καταφέρνει διότι κάποιου είδους συλλογικότητα έχει καταλάβει το κτίριο. Αυτά θα τελειώσουν μια και καλή.
Σύνδεση των Πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας. Μία πονεμένη ιστορία παρά το γεγονός ότι σε πολλά Πανεπιστήμια έχουν γίνει σημαντικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Τα δε μεταπτυχιακά προγράμματα, τα οποία τόσο λυσσαλέα πολεμάει η σημερινή Κυβέρνηση, είναι ακριβώς ένας μηχανισμός ο οποίος συνδέει τις ανάγκες αγοράς εργασίας με τα ίδια τα Πανεπιστήμια. Είναι προγράμματα - στα οποία υπάρχουν δίδακτρα και πρέπει να υπάρχουν δίδακτρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να χρηματοδοτηθούν - τα οποία λειτούργησαν καλά και πρέπει να λειτουργήσουν καλά, που προσφέρουν πόρους στα Πανεπιστήμια. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποβαθμιστούν και να υπονομευθούν στο όνομα ενός δήθεν ταξικού εξωτισμού.
Δίδακτρα πρέπει να υπάρχουν στα μεταπτυχιακά, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να υπάρχει και η δυνατότητα γι’ αυτούς τους φοιτητές οι οποίοι δεν μπορούν να τα πληρώσουν, ένα ποσοστό των θέσεων των μεταπτυχιακών να καλύπτεται μέσα από εσωτερικές υποτροφίες που θα δίνει το ίδιο το Πανεπιστήμιο. Υποτροφίες, όμως, που θα έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση ο φοιτητής να πληροί τις προϋποθέσεις της ακαδημαϊκής επάρκειας για να μπορεί να παρακολουθήσει το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό. Αυτό σημαίνει, φίλες και φίλοι, σωστή εκπαιδευτική, αλλά ταυτόχρονα και κοινωνική πολιτική. Όχι να υποβαθμίσουμε όλα τα μεταπτυχιακά για να μπορέσουμε να δώσουμε τη δυνατότητα σε κάποιους να συμμετέχουν. Αντιθέτως να τα αναβαθμίσουμε, αλλά και να δώσουμε τη δυνατότητα σε αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν σήμερα δίδακτρα, να έχουν πρόσβαση σε ποιοτική μεταπτυχιακή εκπαίδευση.
Σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας σημαίνει επίσης περισσότερη πρακτική άσκηση. Ελάχιστα είναι σήμερα τα τμήματα τα οποία προσφέρουν πρακτική άσκηση στους φοιτητές τους. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Σημαίνει επίσης ότι οι φοιτητές μας δεν πρέπει να είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο σιλό, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της σχολής στην οποία επέλεξαν να φοιτήσουν. Η γνώση σήμερα είναι πολύ πιο οριζόντια, είναι πολύ πιο ευρεία. Γιατί να μην δίνεται, αγαπητέ Χρήστο Ταραντίλη, η δυνατότητα σε έναν φοιτητή του Πολυτεχνείου να έρθει να περάσει ένα εξάμηνο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο; Ένα εσωτερικό, δηλαδή, πρόγραμμα κινητικότητας Erasmus έτσι ώστε να μπορέσει ο μηχανολόγος - μηχανικός να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία και η αγορά και στη συνέχεια να μπορεί να είναι πιο εύκολη η εμπορευματοποίηση της καινοτομίας την οποία ο ίδιος θα παράγει.
Βέβαια τίποτα από όλα αυτά, φίλες και φίλοι, δεν πρόκειται να γίνουν πράξη εάν δεν μπορέσουμε να λύσουμε το κυρίαρχο πρόβλημα της ανομίας που δυστυχώς επικρατεί σήμερα στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Προσωπικά θα αγωνιστώ, θα σας εκπλήξω ίσως εδώ, θα αγωνιστώ για την υπεράσπιση του ασύλου. Αλλά του ασύλου στην πραγματική του έννοια: Άσυλο ελεύθερης έκφρασης, προστασία της ελεύθερης έκφρασης και όχι της κάθε έκνομης συμπεριφοράς εντός του Πανεπιστημίου. Στο Πανεπιστήμιο πρέπει να ισχύει ο ποινικός κώδικας, εκτός από εκείνα τα άρθρα τα οποία αφορούν στην ελευθερία της γνώμης και στην ελευθερία της έκφρασης. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ανεχτούμε κουμάντο στα Πανεπιστήμια να κάνουν μικρές μειοψηφίες επαγγελματιών ταραχοποιών, συχνά με πολιτικές πλάτες, που θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάζουν, να προπηλακίζουν, να «χτίζουν» καθηγητές και να δημιουργούν μία εικόνα απαράδεκτης ανομίας και βίας μέσα στα Πανεπιστήμια. Το άσυλο, λοιπόν, θα αποκτήσει ξανά την πραγματική του διάσταση. Θα είναι ένας μηχανισμός προστασίας της ελευθερίας της σκέψης και όχι ένας μηχανισμός συγκάλυψης έκνομων συμπεριφορών.
Και εκεί, επειδή άκουσα με ενδιαφέρον μία παρατήρηση από κάποιον καθηγητή ο οποίος συμμετείχε στη συζήτησή μας, χρειάζομαι και ζητώ και τη συμμετοχή της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν μπορεί να είναι απέξω από όλα αυτά τα οποία συζητάμε. Πρέπει να έχει και ρόλο, πρέπει να έχει και λόγο, πρέπει να έχει και παρέμβαση. Και θα το πω έτσι όπως το αισθάνομαι: Η αντίδραση της ακαδημαϊκής κοινότητας στην τεράστια οπισθοδρόμηση που συντελέστηκε με τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτή την οποία περίμενα. Περίμενα πιο δυναμική αντίδραση, διότι οι αλλαγές αυτές αφορούν πρωτίστως το ίδιο το Πανεπιστήμιο και τον τρόπο με τον οποίο οι πανεπιστημιακοί μπορούν να κάνουν την δουλειά τους.
Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Ναι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, αλλά όχι εις βάρος του δημόσιου Πανεπιστημίου. Δεν γίνεται σήμερα τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια να επιτρέπονται παντού, συμπεριλαμβανομένης και της Βορείου Κορέας η οποία έχει ιδιωτικό Πανεπιστήμιο, και να μην επιτρέπεται στην Ελλάδα. Είναι ένας παραλογισμός αυτός. Και η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένα Περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο το οποίο αντί να εξάγει φοιτητές, να προσελκύει φοιτητές. Αλλά τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια για να γίνουν πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα και θα χρειαστεί χρόνος για να μπορέσουν να δημιουργηθούν. Ας ξεκινήσουμε με το δημόσιο Πανεπιστήμιο, ας δημιουργήσουμε περισσότερα ξενόγλωσσα προγράμματα για να μπορούμε να προσελκύουμε φοιτητές τουλάχιστον από την Περιφέρεια. Ναι, κάποια μαθήματα πρέπει να γίνονται στα αγγλικά, όχι μόνο για τους φοιτητές του Erasmus, για όλους τους φοιτητές. Και ορισμένα μεταπτυχιακά προγράμματα πρέπει να γίνονται εξ’ ολοκλήρου στα αγγλικά. Είναι αδιανόητο η χώρα αυτή, με αυτό τον φυσικό πολιτιστικό πλούτο, με αυτήν την απίστευτη ομορφιά, με αυτόν τον καιρό, να μην είναι ένα Περιφερειακό κέντρο εκπαίδευσης. Στόχος της Νέας Δημοκρατίας είναι εντός μίας δεκαετίας η Ελλάδα να γίνει ένα ισχυρό Περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο όπου τα ποιοτικά δημόσια Πανεπιστήμια θα ανταγωνίζονται καινούρια ιδιωτικά Πανεπιστήμια τα οποία θα έχουν δημιουργηθεί.
Για τις φοιτητικές νεολαίες: Τιμώ και σέβομαι τους αγώνες τους οποίους έχει δώσει η Δ.Α.Π. στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Και αν δεν υπήρχε η Δ.Α.Π. φοβάμαι ότι τα Πανεπιστήμια θα είχαν εκχωρηθεί εξ’ ολοκλήρου σε μειοψηφίες και συλλογικότητες από το χώρο της άκρας αριστεράς. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι και οι δικές μας φοιτητικές παρατάξεις δεν πρέπει να αλλάξουν ρόλο και δεν πρέπει να αλλάξουν χαρακτήρα. Και είναι τολμηρή η πρόταση της Δ.Α.Π. για εκλογή των φοιτητικών εκπροσώπων από ενιαίο ψηφοδέλτιο. Είναι πρόταση της ίδιας της φοιτητικής μας νεολαίας, που μετασχηματίζει στην ουσία τον ίδιο της το ρόλο. Είναι μια τολμηρή πρόταση την οποία εμείς θα την υιοθετήσουμε.
Οι φοιτητές δεν πρέπει να ψηφίζουν στις εκλογές των Πρυτανικών υπευθύνων. Δεν πρέπει να ψηφίζουν, είναι ξεκάθαρο αυτό. Το είχα πει από το 2006, το επαναλαμβάνω και σήμερα. Πρέπει να έχουν, όμως, ρόλο και λόγο για τα ζητήματα εσωτερικής οργάνωσης του Πανεπιστημίου μέσα από φοιτητικούς συλλόγους που θα συνεισφέρουν στον δημόσιο διάλογο για την ποιότητα του Πανεπιστημίου και θα μπορούν με αυτόν τον τρόπο οι φοιτητές να εκφράζουν τις απόψεις τους για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Θέλουμε πολιτικό προβληματισμό και ζύμωση μέσα στα Πανεπιστήμια; Βεβαίως και τον θέλουμε. Και αυτός είναι ο νέος ρόλος της δικής μας φοιτητικής παράταξης - όχι απλά να διευκολύνει φοιτητές, να οργανώνει εκδρομές και άλλες ενδιαφέρουσες κοινωνικές δραστηριότητες - να ζυμώνεται πολιτικά, να θέτει τα μεγάλα ερωτήματα τα οποία αντιμετωπίζονται σήμερα από την ελληνική κοινωνία και να είναι ένας μηχανισμός υγιούς πολιτικού προβληματισμού μέσα σε ένα χώρο που εκ των πραγμάτων ευνοεί αυτού του είδους τις συζητήσεις. Αυτό είναι το όραμά μου για την Δ.Α.Π. του μέλλοντος, έτσι θα μετεξελιχθεί η Δ.Α.Π. και είμαι σίγουρος πως σε αυτήν την προσπάθεια θα έχω μαζί μου την μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών που ανήκουν στην φοιτητική μας νεολαία.
Μιλήσαμε πολύ για τα σχολεία, για τα Πανεπιστήμια, όμως σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πάνελ, το οποίο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα μέρος του, έγινε μία άλλη πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ επίκαιρη συζήτηση για τα ζητήματα της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης. Η κοινή διαπίστωση είναι ότι, δυστυχώς, η επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση είναι το αποπαίδι της Παιδείας, είναι το καταφύγιο προς το οποίο κινούνται νέα παιδιά τα οποία αισθάνονται ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να μπουν στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. Και δυστυχώς στα ζητήματα της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης πρέπει να τα δούμε όλα από την αρχή. Το σημαντικότερο είναι η σύνδεση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης με την ίδια την αγορά εργασίας. Και με πολύ μεγαλύτερο λόγο των ίδιων των επιχειρήσεων, αλλά και των κοινωνικών εταίρων, στο πώς πρέπει να διαμορφώνονται τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης είτε μιλάμε για ΕΠΑΛ, είτε μιλάμε για Ι.Ε.Κ., είτε μιλάμε για τα κέντρα δια βίου κατάρτισης και εκπαίδευσης.
Ένα είναι βέβαιο, καθώς η ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να αναπτύσσεται θα αναζητεί εργαζόμενους με διαφορετικές δεξιότητες από αυτές που σήμερα διαθέτει η αγορά εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε μία πολύ μεγάλη προσπάθεια να επανεκπαιδεύσουμε νέους ανθρώπους σε άλλες δεξιότητες και σε άλλες γνώσεις από αυτές που διαθέτουν σήμερα. Αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα. Έχουμε λίγους σχετικά αποφοίτους σχολών ηλεκτρονικών υπολογιστών και προγραμματιστών, το λέω γιατί κατά κανόνα γίνονται ανάρπαστοι είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, έχουμε, όμως, πολλούς αποφοίτους θετικών επιστημών, φυσικούς, χημικούς, οι οποίοι θα προσέβλεπαν στο μέλλον, ενδεχομένως, στο να βρουν μία θέση σε ένα δημόσιο σχολείο και να διδάξουν φυσική ή χημεία ή το αντικείμενο στο οποίο έχουν εκπαιδευτεί. Και κάποιοι σίγουρα θα επιλέξουν αυτό το δρόμο. Δεν θα ήταν όμως καλύτερο, να δώσουμε τη δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να επανεκπαιδευτούν γρήγορα σε γνώσεις προγραμματισμού - μιας και έχουν μία φυσική οικειότητα με το αντικείμενο - μέσα από ταχύρρυθμα προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης με πιστοποίηση σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα;
Έχουν ήδη ξεκινήσει κάποια τέτοια πιλοτικά προγράμματα με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία. Και ποια είναι η επιτυχία, φίλες και φίλοι; Ποιος είναι ο δείκτης επιτυχίας; Βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι δουλειά την επόμενη μέρα; Αυτός πρέπει να είναι ο δείκτης της επιτυχίας και μέσα από αυτή την οπτική γωνία πρέπει να βλέπουμε και τα προγράμματα κατάρτισης και την επαγγελματική εκπαίδευση. Και κυρίως να μιλήσουμε και για αυτά τα νέα παιδιά που δεν είναι σήμερα στο Πανεπιστήμιο, που βρίσκονται στην ηλικία των 20-21 ετών χωρίς δεξιότητες, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, να μην τους αφήσουμε έξω από αυτήν τη συζήτηση.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να εξηγήσουμε στους νέους ανθρώπους, όχι μόνο στους άριστους φοιτητές των Πανεπιστημίων, αλλά και σε αυτά τα παιδιά, ότι μέσα στο πρόγραμμά μας και μέσα στη σκέψη μας μπορούν και αυτοί να βρουν τη δική τους τη θέση. Δεν αποκλείουμε κανέναν, μιλάμε σε ολόκληρη την ελληνική νεολαία, μιλάμε στη νεολαία η οποία βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά και στη νεολαία η οποία βρίσκεται εκτός Ελλάδας και τους λέμε ότι το πρόγραμμά μας είναι ένα πρόγραμμα το οποίο θα δώσει ευκαιρίες σε όλους τους νέους είτε αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα είτε αυτοί βρίσκονται στο εξωτερικό, είτε αυτοί είναι φοιτητές σε ένα καλό δημόσιο Πανεπιστήμιο, είτε είναι αυτοί οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν ακολούθησαν αυτήν την πορεία, αλλά πρέπει και αυτοί να βρουν τη θέση τους σε ένα κόσμο ο οποίος αλλάζει με ταχύτητα.
Το ζήτημα του brain drain είναι μία τεράστια πρόκληση για τη χώρα μας. Χάνουμε τα καλύτερα μυαλά μας σήμερα. Και δυστυχώς χάνουμε επιστήμονες οι οποίοι μπορούν και πρέπει να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάταξη της πατρίδας μας. Ο τρόπος να τους φέρουμε πίσω δεν είναι, όπως είπε ο κ. Τσίπρας, να τους υποσχεθούμε μία δουλειά στο Δημόσιο. Ο τρόπος να τους φέρουμε πίσω είναι να δημιουργήσουμε πολλές καλές θέσεις εργασίας μέσα από μία έκρηξη ιδιωτικών επενδύσεων. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Και βέβαια να σκεφτούμε, για αυτούς οι οποίοι διδάσκουν ή για τους ερευνητές, ένα πλαίσιο ευέλικτης επιστροφής στα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια και στα ερευνητικά κέντρα ώστε να μπολιάσουμε με νέο αίμα. Γιατί πράγματι σήμερα υπάρχει ένα ζήτημα ανανέωσης του εκπαιδευτικού δυναμικού του δημόσιου Πανεπιστημίου και πρέπει να μπορέσουμε να προσελκύσουμε νέους ερευνητές καθηγητές που διδάσκουν στο εξωτερικό. Να μπορούν με ένα εύκολο τρόπο να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Φίλες και φίλοι τελειώνω λέγοντας το εξής: Όταν μιλάμε για τις ανάγκες των νέων δεν μπορούμε να συζητάμε μόνο για την Παιδεία. Δεν μπορούμε να συζητάμε μόνο για τη σύνδεση της Παιδείας με την αγορά εργασίας, για τις ευκαιρίες που θέλουμε να δώσουμε στους νέους να βρουν την πρώτη τους δουλειά. Πρέπει να συζητήσουμε, επίσης, και για τον τρόπο με τον οποίο οι νέοι αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή τους στα κοινά. Όπως σας είπα στην αρχή υπάρχει μία έντονη καχυποψία, ειδικά στη νεολαία, απέναντι στην ανάληψη οποιασδήποτε πολιτικής ή κοινωνικής δράσης. Θεωρούν, συχνά, οι νέοι, ότι τα ζητήματα αυτά δεν τους αφορούν, ότι όλοι είναι το ίδιο, ότι δεν ενδιαφέρονται οι μεγαλύτερες γενιές για τη δική τους τύχη. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Και θέλω να κάνω μία έκκληση και μέσα από το σημερινό Προσυνέδριο, όχι μόνο στους νέους οι οποίοι σήμερα είναι εδώ, αλλά και στους νέους οι οποίοι μπορεί να μας ακούν μέσα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες, ότι πρέπει με κάθε τρόπο να μην εκχωρήσουν τη συμμετοχή στα κοινά σε κάποιους άλλους. Τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που συμμετέχουν, όχι αυτοί οι οποίοι απέχουν. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να συμμετέχει κανείς στα κοινά, όχι μόνο μέσα από μία φοιτητική νεολαία. Μέσα από κοινωφελείς δράσεις, μέσα από δράσεις αυτοοργάνωσης της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Και μόνο μέσα από τη συμμετοχή μπορούμε να ανακτήσουμε αυτήν τη χαμένη αξία η απώλεια της οποίας τρώει ως σαράκι τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας και αναφέρομαι στην εμπιστοσύνη.
Δεν υπάρχει, δυστυχώς, σήμερα, αρκετή εμπιστοσύνη ούτε ανάμεσά μας, ούτε ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και στους πολιτικούς. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι ο καθένας είναι για τον εαυτό του, άντε για την οικογένειά του ή άντε για τη στενή επαγγελματική του συντεχνία. Θέλω να κάνω μία έκκληση, προς όλες και όλους και να πω ότι: Θα βγούμε από αυτήν την κρίση ενωμένοι και όλοι μαζί, όταν εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον και όταν αξιοποιήσουμε τη δυνατότητά μας να μπορούμε να δουλέψουμε όλοι μαζί για το καλό της κοινωνίας.
Εμείς, ως Νέα Δημοκρατία δεν διχάζουμε την ελληνική κοινωνία, δεν χωρίζουμε τους Έλληνες πολίτες σε αριστερούς, δεξιούς, πιο προνομιούχους, λιγότερο προνομιούχους. Ενώνουμε την κοινωνία και απευθύνουμε ένα μήνυμα πρόσκλησης και πρόκλησης να χτίσουμε μαζί την Ελλάδα του αύριο, την Ελλάδα που μας αξίζει. Διότι μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αξίζουμε καλύτερα, αξίζουμε κάτι πολύ καλύτερο από τη σημερινή Κυβέρνηση και με τη δική σας στήριξη, τη δική σας βοήθεια, τη δική σας συμμετοχή η Νέα Δημοκρατία θα διαμορφώσει τον οδικό άξονα για ένα μέλλον με εμπιστοσύνη, με αξιοπρέπεια και θα ξαναφέρουμε το χαμόγελο στα χείλη των Ελληνίδων και στα χείλη των Ελλήνων. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία σας, ευχαριστώ όλες και όλους για τη συμμετοχή σας, να είστε καλά, καλή δύναμη και καλό αγώνα.
Απάντηση του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων στον Πρόεδρο της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη
Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει ακόμη συνηθίσει στην απογοήτευση από τις συνεχείς διαψεύσεις των προσδοκιών του. Όσο προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης και συναντούν την αποδοχή της κοινωνίας, τόσο αλλοπρόσαλλες γίνονται οι προγραμματικές του δηλώσεις.
Σήμερα, όπως κάθε φορά που μιλά για τα θέματα της εκπαίδευσης, εκτέθηκε και πάλι λόγω της εντυπωσιακής άγνοιάς της συνθετότητας των προβλημάτων της εκπαίδευσης. Και βέβαια δεν του είναι κατανοητό ότι η συνεχής επίκληση χιλιοειπωμένων συνταγών του νεοφιλελευθερισμού, οι οποίες εγκαταλείπονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης, δεν αποτελούν λύση στα προβλήματα.
Υιοθετώντας την φιλοσοφία ότι η εκπαίδευση μπορεί να ακολουθεί τους νόμους του ελεύθερου εμπορίου –η λέξη «αγορά» σε κάθε του πρόταση ήταν μόνιμη επωδός- αυτοπαγιδεύεται σε αδιέξοδες προτάσεις που υπονομεύουν την προοπτική μιας ουσιαστικής και δημοκρατικής εκπαίδευσης.
Με περίσσιο θράσος υποσχέθηκε να καταργήσει το νόμο Γαβρόγλου γιατί, όπως είπε με σαφήνεια, όλα τα μεταπτυχιακά πρέπει να έχουν δίδακτρα! Κουβέντα για τη δυνατότητα να εισάγονται δωρεάν οι φοιτητές που ικανοποιούν τα ακαδημαϊκά κριτήρια αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν τα τέλη εγγραφής. Θα έχει ενδιαφέρον αν στις προθέσεις του είναι να καταργήσει και όλα εκείνα τα άρθρα που αναγκάστηκαν να ψηφίσουν οι βουλευτές της ΝΔ κάτω από τις πιέσεις που τους άσκησαν οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί.
Δήλωσε ότι θα παραχωρήσει περισσότερη αυτονομία στα Ανώτατα Ιδρύματα και αμέσως μετά επέπληξε τους πρυτάνεις και την ακαδημαϊκή κοινότητα γιατί δεν αντέδρασαν όσο ο ίδιος θα επιθυμούσε στον νέο νόμο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που προσφάτως ψήφισε η Βουλή. Κρίμα που δεν παρακολουθεί τις πρόσφατες εξελίξεις στα ΑΕΙ: η εφαρμογή του νόμου έχει συναντήσει μία εντυπωσιακή αποδοχή από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Όσο για την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων καλό είναι πρώτον να διαβάζει τι λέει το Σύνταγμα και δεύτερον να μελετήσει πιο προσεκτικά τη συγκεκριμένη πρόταση που την προβάλλει ως πανάκεια για όλα.
Άλλωστε έχει δώσει δείγματα γραφής όταν ως Υπουργός απέλυσε εκπαιδευτικούς της Τεχνικής Εκπαίδευσης -για την οποία σήμερα υποκριτικά ενδιαφέρεται- ώστε τα ιδιωτικά ΙΕΚ να υποδεχθούν τους «πελάτες» όπως είχε αποκαλέσει ένα χρόνο πριν τους μαθητές από το βήμα του συνεδρίου του κόμματός του.
Αντιθέτως, εμείς θα συνεχίσουμε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ισχυροποιώντας τη δημόσια εκπαίδευση παρά τις δημοσιονομικές δυσκολίες. Ήδη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης γίνονται οι απαραίτητες νομοθετικές παρεμβάσεις που έχουν ως μοναδικό στόχο τη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στους μαθητές και τους φοιτητές.
Το γεγονός ότι άνοιξαν για δεύτερη χρονιά τα σχολεία στην ώρα τους, οι τεράστιες προσπάθειες που γίνονται για τη Ειδική Εκπαίδευση, το Ολοήμερο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό, η Θεματική Εβδομάδα που παρά τις απαράδεκτες αντιδράσεις και της ΝΔ υιοθετήθηκε από δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς, το νέο Λύκειο που ετοιμάζουμε, οι πρωτοβουλίες μας για την αναβάθμιση των ΕΠΑΛ, οι νέες υποστηρικτικές δομές για τη λειτουργία των σχολείων, τα νέα Προεδρικά Διατάγματα που εκσυγχρονίζουν το καθεστώς λειτουργίας των σχολείων από το 1977, οι αλλαγές που εφαρμόζονται στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, η δημιουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, οι συγχωνεύσεις και συνεργασίες των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ με συναινετικές διαδικασίες αποτελούν λίγες μόνον από τις πρωτοβουλίες μας για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και την ταυτόχρονη καταπολέμηση παθογενειών δεκαετιών.
Ο κ. Μητσοτάκης καλό είναι -για τον ίδιο αλλά κυρίως για την ελληνική κοινωνία- να μην ασχολείται με τα σοβαρά θέματα της εκπαίδευσης, εκτός εάν φροντίσει να μάθει ότι η γνώση δεν είναι εμπόρευμα και η εκπαιδευτική πολιτική δεν μπορεί να γίνει με τους ίδιους όρους όπως γίνεται η εξυγίανση των εμπορικών επιχειρήσεων.
Σχόλια