Σε μία περίοδο που έχει ξεσπάσει παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, σε μία περίοδο που όλοι υψώνουν τείχη προστατε...
Σε μία περίοδο που έχει ξεσπάσει παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, σε μία περίοδο που όλοι υψώνουν τείχη προστατευτισμού, εναντίον όλων, για να προσατεύσουν την εγχωρια παραγωγή, η χώρα μας αποδεικνύεται ανίσχυρη για να ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις.. Ιδιαίτερα για τη Θεσλία και την αγροτική της παραγωγή, φαίνεται ότι η στοχοπροσήλωση σε αγορές,χωρών που αντιμετωπιζουν φέτος σημαντικά οικονομικά ποβλήματα, μπορεί να παοβεί ολέθρια...
Τα δύο βασικά προίόντα της φυτικής παραγωγής της Θεσσαλίας, είναι το στάρι ακι το βαμβάκι και είναι και τα δύο εξαγώγιμα.
Το μεν σκληρό σιτάρι κατευθύνεται για τη βιομηχανία ζυμαρικών της ιταλίας, που αυτή την περίοδο, αντιμετωπίζει πολιτική και συνάμα οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον για το θεσσαλικό σιμιγδάλι, από τις Ιταλικές βιομηχανίες, ή τουλάχιστο να μην έχει ακόμη εκδηλωθεί.
Αυτό ρίχνει τις τιμές σε επίπεδα απαγορευτικά, παρά το γεγονός, ότι φέτος η ποιότητα δείχνει να είναι ικανοποιητική, μετά την περσινή κακή χρονιά για τα στάρια στο θεσσαλικό κάμπο...
Το βαμβάκι το εκκοκκισμένο επίσης ως γνωστόν κατευθύνεται σε ποσοστό πάνω από 60% σε Τουρκικά κλωστήρια, με την Τουρκία να αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύετρη οικονομική κρίση (η Τουρκική λίρα έχει χάσει πάνω από το 25% της αξίας της από τις αρχές του έτους), και παραμένει άγνωστο πόσο αυτό θα επηρρεάσει τη φετινη χρονιά, όταν σε 4 μήνες από τώρα θα ξεκινήσει η εκκοκκιστική περίοδος...
Γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι υπήρξε ένα σφάλμα στη μονομέρια του εξαγωγικού προσανατολισμού, με σχεδόν μονοπωλιακή σχέση με δύο συγκεκριμένες γειτονικές χώρες και αυτό προβληματίζει έντονα τόσο τους παραγωγούς, όσο και τη μεταποίηση στη Θεσσαλία.
Στις πριπτώσεις αυτές οι οικονομολόγοι λένε change managment.. Κάθε κρίση είναι και μία ευκαιρία, να στραφούμε σε νέες αγορές και γενικά να κάνουμε διασπορά κινδύνου, γιατί η μονοπωλιακή σχεση του αγοραστή πάντα δημιουργεί τριγμούς στον πωλητή...
Την ίδια στιγμή η πρωτογενής παραγωγή στη χώρα και ιδαίτερα στη Θεσσαλία είναι ευάλωτη σε κάθε λογής εισαγωγές, από ζωοτροφές, μέχρι γάλα και κρέας που συρρικνώνουν την τοπική παραγωγική διαδικασία και δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην παραγωγική της βάση.
Κριθάρι και καλαμπόκι που επίσης καταλαμβάνουν μεγάλη έκταση στις καλλιεργοιύμενες εκτάσεις στον κάμπο, πιέζονται κάθε χρόνο στις τιμές από εισαγωγές από γειτονικές Βαλκανικές χώρες, με αποτέλεσνμα οι τιμές τους επίσης να ειναι απογοητευτικές και οριακές ως προς την κάλυψη του κόστους παραγωγής...
Το μαλακό σιτάρι έχει υποχωρήσει από τον κάμπο και ας είμαστε ως χώρα έντονα σεισαγωγική (σε ποσοτό πάνω από 70% σε μαλακά σιτηρα κυρίως από Ρωσία, Γαλλία και Ουκρανία). Ωτόσο παρά τα ενδογενή προβλήματα ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, το μαλακό σιτάρι ποτέ δεν μένει απούλητο (ούτε και το βαμβάικι είναι αλήθεια) ενώ οι φούρνοι κάνουν καθημερινό τζίρο και είναι οι κύριοι πελάτες...
Φεύγουν 30.000 προβατοτρόφοι μέχρι το φθινόπωρο
Και βεβαια το μεγάλο βατερλό γίνεται με τις εισαγωγές στο πρόβειο γάλα, που έχουν ως αποτέλεσμα η τιμή του να υποχωρεί κάτω από τα 80 λεπτά, αυτή την περίοδο, οδηγώντας σε απόγνωση τους κτηνοτρόφους. Εκτιμάται ότι αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική στις τιμές από τα τυροκομεία και τις γαλακτοβιομηχανιες που παρασκευάζουν φέτα, τότε μέχρι το φθινόπωρο θα έχουν αποχωρήσει από το επάγγελμα 30.000 από τους 100.000 προβατοτρόφους...
Με ότι αυτό συνεπάγεται για ολη την αλυσίδα παραγωγής (αγρότες που παράγουν ζωοτροφές, μεταφορεις, γραφεία προώθησης της φέτας, αλλά και μικρα τυροκομεία, κτηνίατροι και κάθε λογής εμπλεκόμενοι, 15 τον αριθμό για κάθε προβατοτρόφο που φεύγει).
Φυσικά από την πολιτεία δεν υπάρχει καμία παρέμβαση, παρά μόνο απόψεις ότι αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς. Γίνεται θα πεοι κανείς παρέμβαση σε ποχές παγκοσμιοποίησης; Από την πολιτεία δεν αναμένει καννείς να πράξει αυτό που έπραξε το 50 ο Πλαστήρας (βλέπε παρακάτω) αλλά του λάχιστο να κάνει τους απαραίτητους ελέγχους...
Το 1950 ήταν μία χρονιά υπερπαραγωγής σιτηρών στο θεσσαλικό κάμπο και ως συνήθως τέτοιες χρονιές οι νόμοι της αγοράς είναι αμείλικτοι καιέτσι υπερίσχυσε η προσφορά της ζήτησης και οι τιμές άρχισαν να κατρακυλούν στα αλώνια σε εξευτελιστικά επίπεδα. Τότε ο πρωθυπουργός της χώρας Νικόλαος Πλαστήρας, διέταξε και άδειασαν τα υπόστεγ ακαι οι αποθήκες από τα στρατιωτικά αερδρόμι για να αποθηκευτεί το στάρι και να μπορέσουν στη συνέχεια οι αγρότες και οι συνεταιρισμοί να το πουλήσουν χωρίς την πίεση των εμπόρων σε λογικές τιμές...
Τότε βέβαια το κράτος έκανε παρέμβαση στην αγορά. στις μέρες μας ισχύουν οι νόμοι της παγκοσμιοποίησης, πολύ φοβούμαι όμως ότι η μόνη χώρ πους τηρεί ευλαβικά για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα εισαγωγέων είναι η Ελλάδα. και οι εισαγωγείς είναι κυριως υπέυθυνοι για το μαύρο πολιτικό χρήμα..
Περιττό να υπενθυμίσουμε ότι ο Πλαστήρας πέθανε παμφτωχος σε ένα στρατιωτικό κρεβάτι...!
Γ.Κ.
Αν βρήκατε το άρθρο ενδιαφέρον κλικ ΕΔΩ
Για άμεση ενημέρωση ακολουθήστε μας στο facebook & στο twitter
Για άμεση ενημέρωση ακολουθήστε μας στο facebook & στο twitter
Σχόλια